این مطلبی که میخوام بنویسم به یادداشت مربوط نیست منتها فکر کنم مهم باشه :
خداوند در قرآن میفرماید که شرک به وحدانیت خودش رو جزو گناهی میشمارد که نمیبخشد و برای مشرک در این دنیا و قیامت عذابی سخت حاضر میکند.
حالا بفرمایید این هم تکیه کلام مردم ایران و عراق که مثل آب خوردن شب و روز واسه خداوند شریک میتراشند و از غیر او یاری میخواهند:
یا علی !
یا حسین !
یا امام فلان !
یا شیخ فلان !
یا هر چی شریک برای خداوند !!!!!!!!!
اونوقت وقتی خدای متعال اونها را با زلزله های سهمناک و جنگهای بی حاصلی مثل جنگ ایران و عراق تار و مار میکند یکی از اون علامه هایشان دهن وا نمیکنه بگه :آهای مردم دیگه بس است و از شرک گویی های کثیفتان دست بکشید .عوضش یکی مثل شیخ قرائتی پیدا میشه و اون شرک گویی هاشونو تقدیس میکنه .
تو رو خدا بخونین ببینین چی میگه :
بعضى هستند فکر کردهاند که مثلاً ما مىگویم یا حسین! شرک است، مىگویند شما عوض یا حسین! باید بگویید یاالله، مىگویند، بگو یا الله، تو چرا مىگویى یا حسین؟ یا حسین شرک است، ما مىگوییم شرک یک تمبرى دارد یک آرمى دارد، اگر تمبر و آرم شرک بود آن شرک است، آرم شرک چى بود؟ «دُونِ اللَّه» شرک است و(حسین قتله فى سبیل الله)، فى سبیل الله است، اگر «دُونِ اللَّه» بود شرک است اما توجه به کسانى که قتله فى سبیل الله، در راه خدا شهید شدهاند، اولیاء الله هستند، انبیاء الله هستند. کسانى که در راه خدا باشند، توجه به اینها، توسل به اینها، گرایش و کشش نسبت به اینها شرک نیست. البته این بحث مفصلى دارد، حالا به مناسب آرم، یک تک جمله گفتم، پس آرم شرک اینست که در برابر خدا، در مقابل خدا قدرتى را علم کنى اما اگر براى خدا. . .
واقعا استفغروا الله ...
این سخنان مال ابلیس نیست !؟