این جماعت فکر کرده بودند که بزرگترهای ما ترس زده شده اند یا اینکه در فالانژهای لبنان ذوب شدند و یا اینکه در سوریه هنوز بر سر نوشتن یک سطر ادبی با دیگر ادبیان عرب دست به یقه شده اند ، که آن برگ از حقیقت یهودیان مصری به باد سپرده شده است . اما فکرش را نمی کرده اند در شعبه ایران ، وصلت دختران دیگر محدود به محله نیست و حالا فرزندان این فامیل دو ملیتی شده اند و پته ها را بر آب می دهند و طشت ها را از دیوارهای سست هوار می کنند .
اگر دست خودشان بود تا به حال منکر این شعبه از خانواده در ایران می شدند و به ما برچسب مثلا عرب افراطی ، خلق عرب ، پان عرب می دادند .. اما چون به خوبی پراکنده گی جغرافیای هم کیشان خود را می دانند ، پس این نشانه های حقیقی را که دست آویز کردند برای ساخت دولت یهود را چه کنند ؟ برای همین ته حرف شان می رسد به اینکه ما بیماری نفرت از خود گرفتیم که خوشبختانه آنقدر حلقه محاصره و پاسخ خواستن از آنها در مورد چنین افراط هایی ، دارد تنگ می شود که این نظریه هم دارد خنثی می شود .
ولی فکر کنم شخص شما آقای ناصر پورپیرار به جای بعضی از ما جهود زاده گان چپ مسلک ، انجام وظیفه کرده باشید . آنهم بعد از اولین حس درد وجدان تان و همت کردن برای نوشتن اولین کتاب تان .
ولله .. تا همین یکی دو هفته پیش در یکی از سایت های خبری اسرائیل کامنت می دادیم به چه فراخی که دیگر دخالت بس است .. اما داشت به کوچه های باریک می رسید برای همین بپاهایی که من و شما به خوبی با آنها آشنا هستیم ، سرعت گیر گذاشته و بعد هم یک مانع به اسم فیلتر . حیران ماندم چرا حکومت مرکزی ایران ، این خواهران و برادران غزه دوست باید از کل کل ما با جهود اسرائیل ، ابرو درهم بکشند و تابلوی ورود ممنوع را برای ما نصب کنند ، پس تکلیف شعارهای الموت الاسرائیل در پایتخت ام القرای اسلام چه می شود ؟
حق بده آقای پورپیرار هنوز در ابتدای راه هستیم یا بهتر است به سبک خودتان بنویسم : " قدری حوصله کن " و تذکرتان را به خودتان گوشزد کنم . از آن یک هفته پیش که تلفنی با هم در مورد گزارش روزنامه جام جم صحبت کردیم چند روز بیشتر نگذاشته ، باید کمی هم براین حقایق مکث کنم و بعد به ذهن بسپارم ؟
راستی ، چه خوب مگر 24ساعته پای سیستم بیدار هستید که نظرات را فی الفور تایید و بعد به فراخور مزاج تان پاسخ ما را می دهید ؟
