در مورد آیاتی که در باره برده داری ( اعم از کنیز و عبد ) می باشد دونکته قابل توجه می باشد . اولا خودهمین آیات نشانه روش برخورد اسلام با مساله برده داری است .
اینکه اسلام برنامه دقیق و زمان بندی شده برای آزادی بردگان دارد که طی آن در نهایت همه آن ها می توانند تدریجاً آزاد میشوند، بی آن که این آزادی عکس العمل نامطلوبی در جامعه به وجود آورد.
و یا اینکه اسلام هرگز ابداع کننده بردگی نبوده است، بلکه در حالی ظهور کرد که بردگی سراسر جهان را گرفته بود و با تار و پود جوامع بشری آمیخته بود. حتی بعد از اسلام در تمام جوامع، بردگی ادامه یافت، تا حدود یک صد سال قبل که نهضت آزادی بردگان شروع شد، چرا که به خاطر دگرگون شدن نظام زندگی بشر، مسئله بردگان به شکل قدیمی قابل قبول نبود ، اگر چه حتی امروز نیز برنامه برده داری به شیوه های دیگر مانند تجارت زنان و کودکان و.... هنوز پابرجا است
نکته دوم اینکه این آیات در واقع مربوط به نحوه برخوردبا اسیران جنگی را به ما نشان میدهد .